Sa 58, Unsa Pay Molukso?
ni Erlinda Kintanar Alburo
(Alang kang Rene, sa Leap Year 2004)
Naa pay daghan dihang naglumpayat.
Pananglitan, ang ulan sa sandayong—
Ang liso sa iyang bayanan —
Ang itoy nga nagkiat —
Ang mananaog sa lumba —
Ang naghikog diha sa taytayan —
Si Inday nga mao pay pagkadawat
og sulat ni Undo —
ug ang kilatnong silaw gikan ni Buddha.
Makutlo sad gikan sa mga basahon, anaay duruha:
Ang baki ni Basho nga milukso
Human sa dakong kahilom
Diha sa dakong linaw
Nagpasiplat sa kalunhawng
Nakapulpog sa tubigong salamin.
Unya, naa sad diay si Sleeping Beauty
Nga nahaigking pagbangon
Ang iyang mga ngabil ug mata
Napukaw tungod sa anino
Sa usa ka malamatong halok.
Apan labaw sa tanan:
Human sa hamubong hulaw
Ang pinitik sa akong kasingkasing
Nagkadagma-dagma
Kay may balangaw ang imong mga mata
Bisan karon,
Labina
Karon.
At 58, What Else May Leap?
Translated by the author
(For Rene at Leap Year 2004)
There’s no lack of leaping now.
Why, there’s: rain from the gutter —
seeds from a pod —
the puppy in play —
the winner of some race —
a suicide on the brink of a bridge —
a girl reading her first love letter —
and the fleeting lightning from Zen.
From the books, these two I remember:
Basho’s frog jumps
after a still season —
the pond’s mirror
flashing green
breaking into shards —
Also, Sleeping Beauty
springs lightly
after a century’s sleep
lips and eyes quickening
at the shadow of a kiss.
But most of all:
after brief drought
my heart leaps
when it beholds
the rainbow in your eyes
even now,
most especially
now.