Ang Masamang Kalahi
Buhat nang mapatakbo ni Toniong Tandang si Tenoriong Talisain ay
humanap na ng ibang libutan at madaling nakapamayagpag na muli ang
Talisain.
Ang mga Katyaw na leghorn doon ay madaling nasilaw sa balitang bilis at lakas ni Tenoriong Talisain. At madali niyang naging kaibigan ang
pinakamagandang sa mga banyagang manok na si Lolitang Leghorn.
Isang araw ay galit na galit na umuwi si Denang Dumalaga.
“Naku!”ang bulalas ng dumalaga. Ako pala ay sinisiraan ni Tenoriong
Talisain. Ako raw ay naging kasintahan niya…”
“Diyata’t?”ang bulalas din ni Aling Martang Manok.
“At katakot-takot na paninira raw laban sa mga kalahi ang ginagawa ng
Talisaing iyan. Tayo raw ay ikinahihiya niya. Masamang lahi raw tayo…”
Gayon din ang ikinagalit ni Toniong Tandang nang siya’y dumating. Napakasamang manol iyang si Tenoriong Talisain,”ang wika ng tandang.
“Kangina’y nakita ko. Kung lumakad at magslita’y ginagaya ang mga leghorn. Ang balita ko pa’y nagpasuklay ng balahibo upang maging mistulang leghorn na. Nakapanginginig ng laman.”
“Bayaan ninyo siya,”ang wika ni Aling Martang Manok. “Pagsisisihan din
niya ang kanyang ginawang iyan.”
Ilang araw, pagkatapos ay dumating si Toniong Tandang na kasama si
Tenoriong Talisain. Gusut-gusot na ang balahibo ng katyaw. Pilay pa ang isang paa, pasa-pasa ang buong katawan at hindi halos makagulapay.
“Bakit ano ang nangyari?”ang tanungan ng mga kalahing manok.
“Iyan pala ay maluwat nang kinaiinisan ng mga katyaw na Leghorn,”ang
wika ni Toniong Tandang. “Kangina’y nakita ko na lamang na pinagtutulungan ng apat na katyaw na leghorn.”
“Bakit hindi mo pa pinabayaang mapatay?”ang wika ng mga kalahing
manok. “Tayo rin lamang ay ikinahihiya niya at itinatakwil pa…”
“Talaga nga sanag ibig ko nang pabayaan.”ang wik ni Toniong
Tandang.”Ngunit hindi rin ako nakatiis. At talagang namang kung hindi ako sumaklolo’y nasirang Tenoriong Talisain na siya ngayon.”
“Nakita mo na, Tenoriong Talisain!” ang wika ni Aling Martang Manok.
“Iyang kalahi, kahit masamain mo’y talagang hindi makatitiis.